تل زینبیه

تل، به معناى تپه، توده خاک و ریگ است، پشته برآمده از زمین. سرزمین کربلا، ناهموار و داراى تل و تپه بود. در حادثه کربلا، تل و تپه‌اى مشرف بر شهادتگاه شهداى ‌کربلا بود و حضرت زینب (علیها السلام) بالاى آن مى‌آمد تا وضع برادرش امام حسين‌ (علیه السلام) را در میدان نبرد، بررسى کند و جویاى حال او شود.

همچنین هاشم رضوی در کتاب «راهیان کربلا» می گوید: پس از آن که خیمه گاه را زیارت کردیم، با تلّ زینبیه مواجه شدیم و این تلّ، یک بلندی است که جناب زینب کبری (علیها السلام) بر آن می ایستاد و حوادث روز عاشورا را نظاره می کرد.

مرحوم شیخ محمد سماوی در شعری به زبان عربی از این مزار یاد کرده که ترجمۀ دو بیتش چنین است:

و آن، ج‍ایی است بلند در یک بلندی که بر قتلگاه، مُش‍رف بوده است؛

گفته می شود که زینبِ عقیله، بدان جا آمده، نگرانِ نوادۀ پیامبر بوده و بدان پناه جست.

در حال حاضر، بنایى به همین نام در سمت‌ غرب صحن سیدالشهدا (علیه السلام) طرف درب‌ «زینبیه‌» وجود دارد و فاصلۀ آن تا صحن شریف حسینی ١۵٠ قدم (حدود ٣٢ متر) است. آخرین تجدید بناى تل زینبیه، در سال ۱۳۹۸ قمرى بوده است.

پانویس

منابع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.
• پایگاه اطلاع رسانی حوزه.